Jesienna melancholia, porzucenie oryginalności i… całkowity fail w wymyślaniu chwytliwych tytułów.

To dziwne, bo koniec słonecznych dni w momencie, gdy moje życie jest poukładane jak nigdy wcześniej, nie powinien sprawiać mi takich problemów. A jednak. Jesień wysłała swoich zwiadowców, którzy sprowadzają zimny, drobny deszcz, obniżają temperatury w nocy i zmuszają ludzi do palenia w kominkach. Rankiem kleiste i chłodne powietrze przesiąknięte jest spalinami. Prawdziwy zapach sezonu jesienno-zimowego.

Nie ma tego złego, prawda? Zawsze to jakaś inspiracja do wpisu blogowego pod wielce inspirującym tytułem Jak przetrwać jesień. I wszystko byłoby w porządku, gdybym miała coś oryginalnego do powiedzenia. Że niby czas wyciągać kocyki i parzyć herbatki? Że fajnie, bo można leżeć w ciepełku i patrzeć na kapiący za oknem deszcz zmieszany ze śniegiem? Ostatnie kilka dni spędziłam na przekonywaniu samej siebie, że jesień to nie koniec świata. I nic z tego.

To jest właśnie ten moment, w którym mam ochotę zamknąć komputer. W połowie wszystkiego, co ostatnio robię, nachodzi mnie refleksja, jak bardzo nie widzę w tym większego sensu. Ostatecznie, świat przecież jakoś się kręci i bez mojego zaangażowania. Tylko dlaczego w takim razie nie mogę po prostu schować się pod kołdrą, przeczekać i pozwolić by wszystko mnie mijało?

Mam strasznie powolny zapłon. Miałam zamiar napisać o kilku sprawach, ale zanim się za to zabrałam, mądrzy ludzie powiedzieli już wszystko, co chciałam. Podrażniło to nie tylko strunę frustracji w moim wnętrzu, ale też skłoniło do powtórnego przemyślenia… mojego pisania. I pisania w ogóle.

 

Do tej pory byłam zafiksowana na oryginalności. Nie pisz, dopóki nie masz nic odkrywczego do powiedzenia – to zdecydowanie była moja ulubiona wymówka. Napisałabym coś na temat powolnego myślenia, ale przecież kilka dni temu pisała o tym Riennahera. I znów klops. Westworld? O tak! Podobał mi się bardzo! Nawet mam takie przemyślenie, że… ach. Na Pulpozaurze też to zauważyli. Holy shit. 

Czyli jednak stara jak świat, banalna i wyświechtana prawda to jednak… prawda. Blog to przede wszystkim osoba, która pisze. Dopiero potem jest to, co pisze. Niektórzy stawiają znak równości między poradą bądź oryginalny i bądź sobą. Ale to strasznie duży błąd. Bo ja składa się z wielu głosów z którymi się zgadzam i którym się sprzeciwiam. Bo moje ja lubi stać za innymi. Jestem sobą, kiedy daję sobie prawo do braku oryginalności. Nie będę sobą, jeśli nie wrzucę na luz.

Nie zastanawiam się, czy ta notka wniesie coś do czyjegokolwiek życia. Wnosi nieco do mojego. Czasem tego właśnie oczekuję od bloga. I być może tego właśnie oczekują czytelnicy? Żeby spuścić z nich wzrok i dać się zatopić we własnym strumieniu (zainfekowanej typowym jesiennym przeziębieniem) świadomości.

 

Blogujący – do Was mówię (na chwilę tylko podnosząc wzrok w waszą stronę). Piszcie dla siebie. Nie przejmujcie się aż tak bardzo statystykami. Nie trzymajcie się kurczowo faktów i newsów. Informacja zazwyczaj jest i tak zbyt szybka. Wy nie musicie.